Śnieżycowy Jar – rezerwat przyrody założony na mocy Zarządzenia Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego w 1975 roku dla ochrony jednego z nielicznych w Wielkopolsce (i w ogóle na niżu polskim) stanowiska śnieżycy wiosennej(Leucojum vernum).

Rezerwat początkowo był niewielki, zajmował niewiele ponad 4 ha. Jednak ciągła ekspansja rośliny wymusiła powiększenie terenu ochrony. W tej chwili powierzchnia rezerwatu to 9,52 ha. Niemalże drugie tyle to powierzchnia otuliny. Rezerwat znajduje się w gminie Murowana Goślina w powiecie poznańskim, na terenie leśnictwa Starczanowo. Teren ten podlega ochronie częściowej.

Stromy jar przez który przepływa strumień to miejsce, które w Wielkopolsce upodobały sobie śnieżyce wiosenne. Rośliny masowo rosną w runie zespołu grądu niskiego. Najwięcej występuje na brzegach strumienia. Prawdopodobnie zostały zasadzone przez człowieka pod koniec XIX wieku. Na terenie rezerwatu znajdują się także inne rośliny, jest ponad 20 gatunków drzew i krzewów takie jak dąb czerwony, klon polny, topola, jawor i wiąz. Wiek drzewostanu nie przekracza 125 lat. Inne rośliny runa to przylaszczka pospolita i zawilec gajowy. Można też natknąć się na złoć żółtą.

Śnieżyca wiosenna jest byliną z rodziny amarylkowatych. Posiada bardzo wąskie i długie liście. Kwiaty w kształcie małych białych dzwoneczków. Każdy z listków kwiatu posiada na końcu małą żółtą plamkę. Jest to niewątpliwie jedna z najwcześniej kwitnących roślin, może pojawić się już w lutym, choć najczęściej dzieje się to w połowie marca. W Polsce Śnieżyca wiosenna występuje bardzo rzadko. Można spotkać kilkadziesiąt stanowisk głównie w Sudetach i Karpatach, a szczególnie obficie w Bieszczadach. Zwykle występuje na wysokościach od 530 – 1180 m n.p.m. Rośliny prawie nie spotykamy poza terenami górskimi – roślina typowo reglowa.

Skąd śnieżyca w Wielkopolsce? To fakt owiany mgiełką tajemnicy. Żadne dane historyczne nie wskazują na występowanie rośliny w tym miejscu.

Pochodzenia jednak nie jest najważniejsze. Roślina znalazła tutaj doskonałe warunki niezbędne do rozwoju, kwitnienia i wydawania owoców. W 1975 roku miejsce zostało objęte ochroną rezerwatową.